Februari 2016 Nieuwsbrief 8
Door: Gerdien
Blijf op de hoogte en volg Gerdien
20 Februari 2016 | Oekraïne, Berehove
Verschillende keren heb ik al meegemaakt dat kinderen vanuit het ziekenhuis naar huis mochten, naar het kindertehuis werden gebracht of naar adoptie ouders gingen. Maar dit keer was ik er bij toen een klein meisje werd binnengebracht.
Daar sta ik met een brok in mijn keel. Ik sla een arm om de moeder en oma heen. Een klein meisje wordt door mijn collega Jorien gewassen en aangekleed. De oma huilt en maakt ongecontroleerde geluiden. De moeder staat er bij met een verbaasde blik: wat gebeurt er allemaal? Snel maken we nog een foto. En dan is daar het moment dat ze afscheid moeten nemen. Een kus voor hun prachtige meisje en daar gaan ze weer.
...Een verbaasde blik...
Verdrietig gaan zij naar huis en verdrietig blijf ik achter. Het meisje, Maria, is er duidelijk aan gewend om heerlijk op de arm te liggen. Waarom mag zij niet gewoon thuis blijven? Stukje bij beetje hoor ik het verhaal. De oma is doof. De moeder, Lydia, is 14 jaar oud. Volgens de zusters drinkt ze en kan ze niet voor haar kindje zorgen.
...Het raampje van de deur...
Wat zou ik graag Hongaars met haar kunnen praten. Haar begeleiden om zelf voor haar kindje te zorgen. Op bezoek mag ze door het raampje van de deur haar kindje zien. Soms glipt dit 14 jarige meisje door de deur en gaat op een holletje naar binnen om haar Maria te zien. Tot een boze zuster haar wegstuurt. Ik pak Maria op, geef haar een knuffel en fluister in haar oor dat haar moeder heel veel van haar houdt...
Dank God voor:
-Een fijne verjaardag die ik samen met de zusters in het ziekenhuis, ‘de Nederlanders’ en andere bekenden hier, mocht vieren.
-Het werk waar ik van mag genieten.
Bid God om:
-Hulp voor Maria en haar moeder Lydia.
-Een goed afscheid in april.
-Kracht voor mijn collega als ik vertrek.
En voor de nieuwe collega die voor 2 maanden komt werken.
Daar sta ik met een brok in mijn keel. Ik sla een arm om de moeder en oma heen. Een klein meisje wordt door mijn collega Jorien gewassen en aangekleed. De oma huilt en maakt ongecontroleerde geluiden. De moeder staat er bij met een verbaasde blik: wat gebeurt er allemaal? Snel maken we nog een foto. En dan is daar het moment dat ze afscheid moeten nemen. Een kus voor hun prachtige meisje en daar gaan ze weer.
...Een verbaasde blik...
Verdrietig gaan zij naar huis en verdrietig blijf ik achter. Het meisje, Maria, is er duidelijk aan gewend om heerlijk op de arm te liggen. Waarom mag zij niet gewoon thuis blijven? Stukje bij beetje hoor ik het verhaal. De oma is doof. De moeder, Lydia, is 14 jaar oud. Volgens de zusters drinkt ze en kan ze niet voor haar kindje zorgen.
...Het raampje van de deur...
Wat zou ik graag Hongaars met haar kunnen praten. Haar begeleiden om zelf voor haar kindje te zorgen. Op bezoek mag ze door het raampje van de deur haar kindje zien. Soms glipt dit 14 jarige meisje door de deur en gaat op een holletje naar binnen om haar Maria te zien. Tot een boze zuster haar wegstuurt. Ik pak Maria op, geef haar een knuffel en fluister in haar oor dat haar moeder heel veel van haar houdt...
Dank God voor:
-Een fijne verjaardag die ik samen met de zusters in het ziekenhuis, ‘de Nederlanders’ en andere bekenden hier, mocht vieren.
-Het werk waar ik van mag genieten.
Bid God om:
-Hulp voor Maria en haar moeder Lydia.
-Een goed afscheid in april.
-Kracht voor mijn collega als ik vertrek.
En voor de nieuwe collega die voor 2 maanden komt werken.
-
20 Februari 2016 - 16:58
Anna:
Hoi Gerdien,
Wat een verhaal weer zeg! Pfft.. ik kan me voorstellen dat de ellende daar nooit went! Wat is de tijd snel gegaan, zeg. Je laatste weekjes alweer! Heel veel sterkte en kracht elke dag opnieuw!
lieve groetjes, Anna Meijering
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
