Zigeunerkamp
Door: Gerdien
Blijf op de hoogte en volg Gerdien
07 Juli 2014 | Oekraïne, Berehove
Hallo allemaal,
Wat vliegt de tijd hier voorbij! Dit is alweer de tweede week in Oekraïne.
Gisteren zijn we 's morgens naar de Baptistengemeente geweest. Heel fijn dat er voor ons in het Nederlands werd vertaald. En wat wilden we graag meezingen, maar helaas Oekraïens blijft toch nog wat lastig... Het is bijzonder om zo de verbondenheid met de christenen hier te ervaren. Al verstaan we elkaar niet, we zijn toch één in Christus.
De rest van de dag hebben we rustig doorgebracht om weer op te laden voor de volgende dag. 's Middags wilden we graag mee naar de zigeunerkerk. Helaas was de dienst al afgelopen toen wij aankwamen. Een prachtige kerk! Gebouwd door Amerikaanse sponsors. Hierbij is een gaarkeuken voor de zigeunerkinderen.
Met het binnengaan van het kamp, betraden we een andere wereld. En ja wat moet ik daar eigenlijk over vertellen... De foto's zeggen misschien wel genoeg.
De emoties tolden in mij rond, boosheid, verdriet, machteloosheid, schaamte, vreugde, verwondering. En dat in één uur waarin we een paar gezinnen bezochten. We ontmoeten verschillende kinderen die ook in het ziekenhuis hebben gelegen. Eén verhaal wil ik jullie niet onthouden. Een verhaal wat mij bijbleef. Wat ik ook mee wíl nemen, als een kostbare getuigenis.
In een keurig opgeruimd huisje ontmoetten wij een jonge vrouw van 23 en haar dochtertje van 4. Zelf zag ze er ook verzorgd uit. Zij vertelde dat ze haar meisje naar een Hongaarse school wilde sturen zodat ze kan leren lezen en schrijven. Dit heeft ze zelf nooit kunnen leren. Een zoontje van 1 jaar is helaas overleden. Foto's van hem bewaarde ze echt als een schat. Haar dochtertje is een paar keer doodziek geweest. Tegen God heeft ze toen gezegd: als U haar wilt, neem haar dan maar. Maar ze heeft haar dochtertje weer van God teruggekregen.
Op een briefje stonden medicijnen die ze nodig had. Maar die verscheurde ze en gooide de snippers naar buiten en getuigde: "Ik geloof dat God mij helpt en ik geen medicijnen nodig heb. Ik geloof in God."
Ik zou zeggen: Laat de foto's voor zich spreken.
Wat vliegt de tijd hier voorbij! Dit is alweer de tweede week in Oekraïne.
Gisteren zijn we 's morgens naar de Baptistengemeente geweest. Heel fijn dat er voor ons in het Nederlands werd vertaald. En wat wilden we graag meezingen, maar helaas Oekraïens blijft toch nog wat lastig... Het is bijzonder om zo de verbondenheid met de christenen hier te ervaren. Al verstaan we elkaar niet, we zijn toch één in Christus.
De rest van de dag hebben we rustig doorgebracht om weer op te laden voor de volgende dag. 's Middags wilden we graag mee naar de zigeunerkerk. Helaas was de dienst al afgelopen toen wij aankwamen. Een prachtige kerk! Gebouwd door Amerikaanse sponsors. Hierbij is een gaarkeuken voor de zigeunerkinderen.
Met het binnengaan van het kamp, betraden we een andere wereld. En ja wat moet ik daar eigenlijk over vertellen... De foto's zeggen misschien wel genoeg.
De emoties tolden in mij rond, boosheid, verdriet, machteloosheid, schaamte, vreugde, verwondering. En dat in één uur waarin we een paar gezinnen bezochten. We ontmoeten verschillende kinderen die ook in het ziekenhuis hebben gelegen. Eén verhaal wil ik jullie niet onthouden. Een verhaal wat mij bijbleef. Wat ik ook mee wíl nemen, als een kostbare getuigenis.
In een keurig opgeruimd huisje ontmoetten wij een jonge vrouw van 23 en haar dochtertje van 4. Zelf zag ze er ook verzorgd uit. Zij vertelde dat ze haar meisje naar een Hongaarse school wilde sturen zodat ze kan leren lezen en schrijven. Dit heeft ze zelf nooit kunnen leren. Een zoontje van 1 jaar is helaas overleden. Foto's van hem bewaarde ze echt als een schat. Haar dochtertje is een paar keer doodziek geweest. Tegen God heeft ze toen gezegd: als U haar wilt, neem haar dan maar. Maar ze heeft haar dochtertje weer van God teruggekregen.
Op een briefje stonden medicijnen die ze nodig had. Maar die verscheurde ze en gooide de snippers naar buiten en getuigde: "Ik geloof dat God mij helpt en ik geen medicijnen nodig heb. Ik geloof in God."
Ik zou zeggen: Laat de foto's voor zich spreken.
-
07 Juli 2014 - 21:37
Marleen Brunekreeft:
Hoi Gerdien,
Leuk om je berichten te lezen.
Fijn dat je iets mag betekenen voor de kinderen daar.
Nog een heel goede tijd gewenst!
groetjes Marleen -
07 Juli 2014 - 21:48
Willanka:
Hoi Hoi,
Hier een berichtje uit Holland. Wat een ontzettend verschil tussen Holland en hen. Dat de Heere je maar rijk mag zegenen in het dienen en in je werk. Dat je maar een lichtend licht en een zoutend zout mag zijn.De taal komt vast wel goed hoor, als de Heere iets van je vraagt, zal Hij ook voor de middelen willen zorgen denk je ook niet? We bidden voor je liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
