Oktober 2015 Nieuwsbrief 6

Het is een stralende herfstdag in oktober. Een strakblauwe hemel, de bomen in de prachtigste kleuren. We rijden in een prachtig landschap van heuvels en bergen. En toch krijg ik er niet veel van mee vandaag...

Kindertehuis Samen met mijn collega Jorien, een Oekraïense zuster en dokter zit ik in een oude ambulance. We hebben 6 kindjes bij ons. Onderweg naar het kindertehuis in Svaljava, waar ze een half jaar zullen verblijven voordat ze naar huis mogen. Mijn blik dwaalt van de een naar de ander... Gisteren heb ik Attila, Kyra en Pistie nog heerlijk geknuffeld. Vanmorgen hoorde ik dat Maxim ook weggaat. Wat ga ik ze missen. Waar breng ik ze naar toe?

In mijn armen draag ik twee kindjes, het stoepje op, naar binnen en verschillende gangen door. Er is een overdracht door de dokters en dan de kleintjes omkleden. Een laatste blik en we gaan weg. Door een fleurige gang lopen we terug. De zon schijnt naar binnen en laat licht vallen op de vrolijke muurbeschilderingen. Het is er keurig schoon en opvallend gestructureerd. Emoties dwarrelen door elkaar.


Leeg Een zuster loopt met een jongetje van ongeveer 2 jaar door de gang. Twee mensen, hand in hand. En veel meer lijkt er niet te zijn. Beide in hun eigen wereldje. Het jongetje stribbelt niet tegen, is niet vrolijk of verlegen, niets van dat alles. Alleen een lege, nietszeggende blik in z’n oogjes. Ik krijg het koud als ik dit bij de andere kinderen ook zie. En hier laten we de kinderen achter... Als een roes gaat de rest van de dag aan ons voorbij. En biddend leggen we de kindjes in Gods handen.

Ik wil zijn in de schaduw van de Allerhoogste,
ik wil zijn in de schaduw van de Almachtige.

Dank God voor:
-Het tonen van Zijn weg:
Volgend jaar april hoop ik weer naar Nederland te komen.
-De kracht die Hij geeft om de kinderen bij Hem te brengen en los te laten.

Bid God om:
-Nieuwe werkers als ik vertrek.
-Zijn nabijheid voor Kyra, Pistie, Atilla en Maxim.
-Motivatie voor ons, nu er nog maar 4 kinderen in het ziekenhuis zijn